Historia ADHD sięga już XIX wieku, kiedy to amerykański lekarz George Still zwrócił uwagę na zachowanie niektórych dzieci, które miały trudności w nauce i były niezdolne do skupienia uwagi. W XX wieku, pojawili się inni naukowcy, tacy jak Sir George F. Still, Charles Bradley, Arnold Gesell i in., którzy przeprowadzili wiele badań nad ADHD i jego objawami.
W latach 60. XX wieku, amerykański psychiatra Leon Eisenberg, był jednym z pierwszych naukowców, którzy opisali ADHD jako jedno z zaburzeń zachowania u dzieci. Od tamtej pory, liczne badania nad ADHD kontynuowane są przez wielu naukowców i specjalistów w dziedzinie medycyny, psychologii i pedagogiki.
Wprowadzenie terminu ADHD jako oficjalnej diagnozy pojawiło się w 1980 roku w Klasie Zaburzeń Psychotycznych i Chorób Nerwicowych Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego (APA). Od tego czasu, diagnoza i leczenie ADHD stało się coraz bardziej popularne na całym świecie.
Podsumowując, ADHD to wynik wieloletnich badań i prac naukowych wielu specjalistów z różnych dziedzin, a nie jednoznacznie określonego twórcy.
ADHD (Attention Deficit Hyperactivity Disorder) to zaburzenie neurobiologiczne, które wpływa na zdolność do skupienia uwagi, kontrolę impulsów i regulację emocji. Objawy ADHD mogą występować u dzieci, młodzieży i dorosłych i wpływają na ich codzienne funkcjonowanie, w tym na zdolność do nauki, pracy i relacji z innymi ludźmi.
W zależności od rodzaju ADHD, objawy mogą się różnić, ale w większości przypadków występują trudności z koncentracją uwagi, nadmierna impulsywność i nadmierna aktywność ruchowa. W przypadku dzieci, objawy ADHD zazwyczaj pojawiają się przed 12. rokiem życia i mogą wpływać na naukę, relacje z rówieśnikami i zachowanie w domu. U dorosłych, objawy ADHD mogą wpływać na funkcjonowanie w pracy, związki i codzienne życie.
Nie ma jednoznacznej przyczyny ADHD, ale zwykle wynika ono z kombinacji czynników genetycznych, neurobiologicznych i środowiskowych. Istnieje wiele sposobów leczenia ADHD, w tym leków, terapii behawioralnych i psychoterapii, które pomagają osobom z ADHD nauczyć się radzenia sobie z objawami i osiągnięciem sukcesów w codziennym życiu.
Diagnoza ADHD powinna być ustalona przez lekarza lub specjalistę ds. zdrowia psychicznego, po dokładnym przeprowadzeniu wywiadu medycznego i badaniu. Wczesna diagnoza i odpowiednie leczenie mogą pomóc w poprawie jakości życia osoby z ADHD i zminimalizowaniu negatywnych skutków zaburzenia.
Pomimo wielu niejednoznaczności w obszarze genezy ADHD, możemy wyróżnić kilka głównych przyczyn ADHD:
- Genetyka – ADHD ma podłoże genetyczne i dziedziczy się w rodzinach. Badania pokazują, że około 70-80% przypadków ADHD jest dziedziczone.
- Neurobiologia – u osób z ADHD stwierdza się zmiany w aktywności mózgu, w szczególności w obszarach odpowiedzialnych za uwagę, impulsywność i zachowanie.
- Środowisko – czynniki środowiskowe, takie jak palenie tytoniu, spożywanie alkoholu i narkotyków przez matkę w czasie ciąży, zanieczyszczenia środowiska, a także stres związany z przeżyciem traumatycznych zdarzeń, mogą wpływać na rozwój ADHD.
- Zaburzenia emocjonalne i zachowanie – niektóre zaburzenia emocjonalne, takie jak depresja i lęk, mogą powodować objawy podobne do ADHD. Nierozwiązane trudności emocjonalne lub sytuacje stresowe mogą również wpływać na rozwój ADHD.
- Czynniki psychospołeczne – niektóre teorie wskazują na wpływ czynników psychospołecznych, takich jak styl wychowania, styl życia, a także nadmierna ekspozycja na media, jako przyczynę ADHD.
ADHD to złożone zaburzenie z wieloma przyczynami, które zwykle dziedziczy się genetycznie, ale może być również wynikiem czynników środowiskowych i społecznych. Badania w tej dziedzinie nadal trwają i naukowcy nadal szukają pełnego zrozumienia genezy ADHD.
Diagnoza ADHD u dorosłych może być trudna, ponieważ objawy tego zaburzenia uwagi i nadpobudliwości mogą być trudne do odróżnienia od innych problemów zdrowotnych, takich jak depresja, lęk czy problemy z pamięcią. Jednakże, lekarz może postawić diagnozę ADHD u dorosłego pacjenta, stosując następujące kroki:
- Wywiad – lekarz przeprowadza wywiad z pacjentem i zbiera informacje na temat jego objawów, historii medycznej i rodzinnej, stylu życia i stresorów.
- Badanie fizyczne – lekarz przeprowadza badanie fizyczne, aby wykluczyć choroby somatyczne, które mogą powodować objawy podobne do ADHD.
- Ocena psychologiczna – lekarz przeprowadza ocenę psychologiczną, aby zbadać poziom uwagi, nadpobudliwości, impulsywności, emocjonalną stabilność, problemy z pamięcią i koncentracją.
- Testy psychologiczne – lekarz może zlecić testy psychologiczne, odpowiednie dla dzieci i dorosłych, aby pomóc w diagnozie.
- Wypełnienie kwestionariuszy – lekarz może poprosić pacjenta o wypełnienie kwestionariuszy dotyczących objawów ADHD, aby uzyskać więcej informacji o jego stanie.
Ważne jest, aby pamiętać, że diagnoza ADHD u dorosłych jest trudna i wymaga dokładnej oceny przez specjalistę. Jeśli uważasz, że masz ADHD, skonsultuj się z nami, w naszym Centrum wspólnie z lekarzem oraz specjalistą w dziedzinie zaburzeń uwagi i nadpobudliwości, uzyskasz profesjonalną ocenę i wsparcie terapeutyczne.
Diagnoza ADHD i ADD u dorosłych.
Diagnoza ADHD i ADD u dzieci i młodzieży.
Terapia psychologiczna dla dorosłych z ADHD i ADD
autor artykułu: psycholog, Ewelina Zabielska
bibliografia:
- American Psychiatric Association. (2015). Zaburzenia psychiczne: diagnostyka i statystyka zaburzeń psychicznych. Wydawnictwo Czelej.
- Sipowicz, K., Witusik, A., Pietras, T. (2019). ADHD Wybrane zagadnienia diagnozy i terapii. Wydawnictwo Continuo
